Het ingeblikte geheugen by Keith Laumer

Author:Keith Laumer
Language: nld
Format: epub
ISBN: 9024502446
Publisher: Luitingh
Published: 1975-06-30T16:00:00+00:00

Het raam bestond uit dubbele ruiten in een aluminium lijst, die met een reep plastic was afgesloten. De ruimte tussen beide ruiten was luchtledig gezogen, om zodoende bescherming te bieden tegen de zonnehitte. Ik gleed met mijn vinger over het aluminium. Het was dural: een goed en stevig materiaal. Als ik iets scherps had, kon ik misschien het metaal zover ombuigen dat ik bij de rand van het glas kon komen, de zwakke plek van pantserglas... als ik iets had om het kapot te slaan.

Smale had de kamer — en mij — inderdaad tot en met leeggehaald. Ik had mijn hemd, mijn broek en mijn schoenen, maar geen das of riem. Ik had mijn beurs nog — leeg, een pakje sigaretten met twee armzalige stikkies en een doosje lucifers. Smale was één ding vergeten: ik kon mijn haar aansteken en dan van top tot teen afbranden. Ik kon trouwens ook een sok in mijn keelgat proppen om te stikken, of mezelf ophangen aan een schoenveter — maar ik had geen plannen in die richting.

Ik zat nog wat naar het raam te kijken. De deur was met geen mogelijkheid kapot te krijgen en die bulldozers buiten zouden maar al te graag een excuus hebben om me in elkaar te rammeien. Ze zouden niet verwachten dat ik iets met het glas probeerde; ik zat immers drieënzestig verdiepingen hoog. Wat had ik er aan als ik buiten op de vensterbank stond? Maar dat kon van later zorg zijn, als ik maar eenmaal een frisse neus gehaald had.

Mijn wijsvinger vond een onregelmatigheid op het gladde metaal: een korte groef. Ik keek en zag een schroefkop, op gelijke hoogte met het aluminiumoppervlak. Zat de lijst soms alleen aan elkaar geschroefd?

Ho maar; een tweede schroef was er niet. Waar was die ene dan voor? Misschien kwam ik er achter als ik hem er uitdraaide. Maar ik zou wachten tot het donker was. Smale had ook alle lampen uit de kamer verwijderd. Na zonsondergang zou niemand me bezig zien.

Er verliepen een paar uur en er verscheen niemand die me kwam storen — of tenminste eten kwam brengen. Wie weet wilden ze me uithongeren; of waren ze niet gewoon voor oppasser te spelen en waren ze vergeten dat je de beestjes ook moest voederen.

Ik had een klein stukje metaal uit mijn beurs weten los te peuteren. Het was een zacht en dun stalen plaatje, hooguit twee centimeter lang, maar ik hoopte dat de schroef niet te stevig zat vastgedraaid. Een aluminium schroefdraad gaat nogal gemakkelijk stuk, ze zouden dus wel voorzichtig geweest zijn.

Ik kon verder getheoretiseer nu beter achterwege laten. Het was donker; ik zou het proberen. Ik liep naar het raam, paste het metalen randje in de gleuf van de schroefkop en gaf een draai. De schroef draaide keurig mee. Daarna nog tien, twintig slagen; het was een dikke bout met een smalle schroefdraad. Hij was los en er stroomde lucht het gat in. Blijkbaar diende de schroef als afsluiting na het wegzuigen van de lucht.

Maar wat nu? Als ik de ruimte tussen de ruiten met water kon vullen en dat laten bevriezen.

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.